खरंतर, मला तीन मुले आहेत, दोन मुलगे आणि एक मुलगी. माझा सर्वात मोठा मुलगा १४ वर्षांचा आहे आणि त्याचे नाव ओनुर आहे. तो बीआयएसमध्ये दहावीत असेल. त्याला प्रामुख्याने संगणकांमध्ये रस आहे. माझा सर्वात धाकटा मुलगा ११ वर्षांचा आहे. त्याचे नाव उमुत आहे आणि तो बीआयएसमध्ये ७वीत असेल. त्याला काही हस्तकलांमध्ये रस आहे कारण त्याची हस्तकला क्षमता खूप जास्त आहे. त्याला लेगो खेळणी बनवायला आवडते आणि तो खूप सर्जनशील आहे.

मी ४४ वर्षांचा आहे, तर माझी मुले १४ आणि ११ वर्षांची आहेत. त्यामुळे आमच्यात पिढीचे अंतर आहे. मी त्यांना जसे शिक्षण दिले तसे शिक्षण देऊ शकत नाही. मला स्वतःला नवीन पिढीशी जुळवून घ्यायचे आहे. तंत्रज्ञानाने नवीन पिढी बदलली आहे. त्यांना गेम खेळायला आणि त्यांच्या फोनवर खेळायला आवडते. ते त्यांचे लक्ष जास्त काळ टिकवून ठेवू शकत नाहीत. म्हणून मला माहित आहे की त्यांना घरी प्रशिक्षण देणे आणि त्यांना एका विषयावर लक्ष केंद्रित करण्यास भाग पाडणे सोपे नाही. मी त्यांच्यासोबत खेळून त्यांना एका विषयावर लक्ष केंद्रित करण्यासाठी शिक्षित करण्याचा प्रयत्न करत आहे. मी त्यांच्यासोबत मोबाईल गेम किंवा मिनी-गेम खेळताना एखादा विषय शिकवण्याचा प्रयत्न करत आहे. मी त्यांना एखादा विषय मजेदार पद्धतीने शिकवण्याचा प्रयत्न करत आहे, कारण नवीन पिढी अशा प्रकारे शिकते.

मला आशा आहे की माझी मुले भविष्यात आत्मविश्वासाने स्वतःला व्यक्त करू शकतील. त्यांनी स्वतःला व्यक्त केले पाहिजे. ते प्रत्येक गोष्टीत सर्जनशील असले पाहिजेत आणि त्यांना जे काही वाटते ते सर्व सांगण्याचा आत्मविश्वास त्यांच्यात असावा. आणखी एक अपेक्षा म्हणजे मुलांना अनेक संस्कृतींबद्दल शिकू द्यावे. कारण जागतिकीकरण झालेल्या जगात, ते खूप कॉर्पोरेट आणि जागतिक कंपन्यांमध्ये काम करतील. आणि जर आपण त्यांच्यासोबत अशा प्रकारचे प्रशिक्षण लहानपणी देऊ शकलो तर भविष्यात ते त्यांच्यासाठी खूप उपयुक्त ठरेल. तसेच, मला आशा आहे की ते पुढच्या वर्षी चिनी भाषा शिकतील. त्यांना चिनी भाषा शिकावी लागेल. आता ते इंग्रजी बोलतात आणि जर ते चिनी भाषा शिकले तर ते जगातील ६०% लोकांशी सहजपणे संवाद साधू शकतील. म्हणून पुढच्या वर्षी त्यांची प्राथमिकता चिनी भाषा शिकणे आहे.