खरं तर, मला तीन मुलं आहेत, दोन मुलगे आणि एक मुलगी. माझा सर्वात मोठा मुलगा 14 वर्षांचा आहे आणि त्याचे नाव ओनुर आहे. तो BIS मध्ये वर्ष 10 मध्ये असेल. त्याला प्रामुख्याने कॉम्प्युटरमध्ये रस आहे. माझा सर्वात धाकटा मुलगा 11 वर्षांचा आहे. त्याचे नाव उमट आहे आणि तो बीआयएसमध्ये वर्ष 7 मध्ये असेल. त्याला काही हस्तकलांमध्ये रस आहे कारण त्याची हातकाम करण्याची क्षमता खूप जास्त आहे. त्याला लेगो खेळणी बनवायला आवडतात आणि तो खूप सर्जनशील आहे.

मी 44 वर्षांचा आहे, तर माझी मुले 14 आणि 11 वर्षांची आहेत. त्यामुळे आमच्यात जनरेशन गॅप आहे. मला जसे शिक्षण मिळाले तसे मी त्यांना शिकवू शकत नाही. मला नव्या पिढीशी जुळवून घेण्याची गरज आहे. तंत्रज्ञानाने नवीन पिढी बदलली आहे. त्यांना गेम खेळायला आणि त्यांच्या फोनसोबत खेळायला आवडते. ते जास्त काळ लक्ष ठेवू शकत नाहीत. म्हणून मला माहित आहे की त्यांना घरी प्रशिक्षण देणे आणि त्यांना एका विषयावर लक्ष केंद्रित करणे सोपे नाही. मी त्यांना त्यांच्याशी खेळून एखाद्या विषयावर लक्ष केंद्रित करण्यासाठी शिक्षित करण्याचा प्रयत्न करत आहे. त्यांच्यासोबत मोबाईल गेम किंवा मिनी गेम खेळताना मी एखादा विषय शिकवण्याचा प्रयत्न करत आहे. मी त्यांना एखादा विषय मजेशीर पद्धतीने शिकवण्याचा प्रयत्न करत आहे, कारण त्यामुळेच नवीन पिढी शिकते.

मला आशा आहे की माझी मुले भविष्यात आत्मविश्वासाने व्यक्त होतील. त्यांनी व्यक्त व्हायला हवे. ते प्रत्येक गोष्टीबद्दल सर्जनशील असले पाहिजेत आणि त्यांना जे वाटते ते सर्व सांगण्याचा आत्मविश्वास त्यांच्याकडे असावा. आणखी एक अपेक्षा म्हणजे मुलांना अनेक संस्कृतींबद्दल शिकू द्या. कारण जागतिकीकरण झालेल्या जगात ते अतिशय कॉर्पोरेट आणि जागतिक कंपन्यांमध्ये काम करत असतील. आणि जर आपण त्यांना लहान असताना अशा प्रकारचे प्रशिक्षण देऊ शकलो तर भविष्यात त्यांच्यासाठी खूप उपयुक्त ठरेल. तसेच, मला आशा आहे की ते पुढील वर्षी चिनी शिकतील. त्यांना चायनीज शिकावे लागेल. आता ते इंग्रजी बोलतात आणि जर ते चीनी भाषा देखील शिकतात तर ते 60% जगाशी सहज संवाद साधू शकतात. त्यामुळे पुढील वर्षी त्यांचे प्राधान्य चायनीज शिकण्याला आहे.